Wanneer je je rouw doorleefd hebt, wordt het draaglijker. Vooral het kunnen delen van ervaringen is heilzaam, weten de deelnemers aan de gespreksgroep voor rouwbegeleiding in de Noordoostpolder.

“Ik steek deze kaars aan voor mijn vrouw.” Haar naam klinkt. Eén voor één steken de leden van de gespreksgroep een kaars aan in de stiltehoek van De Ontmoeting, wijkgemeente van de Protestantse Gemeente Emmeloord. “Wij weten dat onze geliefden bij ons zijn in het Licht van Christus”, zegt Janny Bunschoten. Er is ook een liturgische schikking: “Geliefden die wij verloren hebben, worden gesymboliseerd door deze witte rozen. Tussen de bloemen zit klimop dat naar beneden gaat en dan weer omhoog. Onze geliefden hebben ook vruchten gedragen; de bessen in het bloemstuk.”

“Wat ik je vraag, is dit”, haalt Ella Oost een gedicht van Marinus van den Berg aan. “Wil je nóg eens, en nóg eens luisteren naar mijn verhaal – naar wat ik voel en denk. Je hoeft alleen maar stil te zijn. Je luisterend aanwezig zijn zal mijn dag anders maken.”

Al meer dan tien jaar organiseren Janny Bunschoten en Ella Oost jaarlijks een gespreksgroep voor mensen in de Noordoostpolder die rouwen om een geliefde. De bijeenkomsten, tien in de periode van november tot Pasen, beginnen met een liturgisch moment. Aan de hand van verschillende onderwerpen delen de deelnemers vervolgens hun ervaringen. Het gaat over afscheid nemen, over de heel verschillende gevoelens die horen bij rouw, over reacties van anderen en over het beleven van bijzondere dagen als Kerst, Pasen en verjaardagen.

Ella Oost nam in het verleden zelf deel aan een rouwgroep en ontdekte hoe heilzaam dat was. Toen de gemeente een nieuwe predikant kreeg, raadde ze die aan door te gaan met een dergelijk aanbod. “Kun jij dat niet doen?” had de predikant gevraagd. Ze volgde de cursus begeleiding van rouwgroepen die de Protestantse Kerk aanbiedt. Daar ontmoette ze Janny Bunschoten. Samen besloten ze een rouwgroep op te zetten. De vrouwen zijn allebei ‘ervaringsdeskundig’.