Doorléven om te kunnen dóórleven

De aanwezigen hebben allemaal het overlijden van een partner te betreuren. Maar ook mensen met het verlies van een andere naaste kunnen deelnemen. Met elkaar spreken over je verdriet geeft troost. Ondanks soms enorme verschillen vind je elkaar en kom je verder in je rouw. Mede door de professionele begeleiding leer je erover communiceren en leer je het een plek te geven, vindt Piet Soepboer. “Kunnen uitspreken wat er in je omgaat is al een hele overwinning”, vult Karel van der Sijde aan.

“Rouw is een weg van vallen en opstaan”, zegt Marijke van der Werff. “Een weg die lang kan zijn en die je uiteindelijk alleen moet afleggen.” Zo heeft ze het zelf ook ervaren. “In een groep als deze maak je een begin, daarna kun je zelf verder.”

Informatie over de groep wordt aan het begin van het seizoen in alle kerkbladen in de Noordoostpolder gezet. Mond-tot-mondreclame is minstens zo belangrijk. En het advies van predikanten en pastoraal werkers: is dat niet iets voor jou? Zo ging het bij Van der Werff. “Het voelde snel vertrouwd.

“Je leert van elkaar hoe je met je verdriet kunt omgaan”

Je leert dat je niet de enige bent en dat je allemaal verder moet. Anders was ik misschien in m’n zielig-zijn blijven hangen.” “Je leert van elkaar hoe je met je verdriet kunt omgaan”, vult Soepboer aan.

Elk jaar start een nieuwe groep, mensen kunnen niet halverwege instappen. Het groepsproces is belangrijk. Makkelijk is het nooit. “Rouwen is werken, is opstaan, zeggen wij altijd”, aldus Oost. “In navolging van Marinus van den Berg doen we niet aan ‘rouwverwerking’ – we zijn geen afvalbedrijf. We doorléven onze rouw om te kunnen dóórleven.”